Zorg moet menswaardig zijn en rekening houden met de verschillende dimensies van de persoon: er is lichamelijke zorg, maar ook psychische, relationele, sociale en zelfs spirituele zorg. Vanuit deze verschillende dimensies kan de hulpverlener waardigheidsondersteunende zorg bieden.

De huisarts bevindt zich in de beste positie om een duiker te keuren, omdat hij het best de medische antecedenten van de patiënt kent en met zijn patiënt meestal een vertrouwensrelatie heeft. Er is echter onvoldoende opleiding of hulp opdat de keuring op een goede manier zou verlopen.

Kennisoverdracht volstaat meestal niet om beweging bij patiënten te promoten. Artsen moeten rekening houden met (het gebrek aan) motivatie van de patiënt en deze begeleiden in het proces van gedragsverandering zonder confrontatie. Het concept van 10 000 stappen en het gebruik van de stappenteller kunnen hierbij ondersteunend werken.

Polyfarmacie komt vaak voor bij bejaarden en geeft een verhoogd risico op nevenwerkingen, interacties tussen geneesmiddelen en verminderde therapietrouw. Deze kwalitatieve studie brengt de percepties van 65 huisartsen over polyfarmacie in kaart en gaat na hoe ze hun rol zien in het optimaliseren van de medicatie voor hun bejaarde patiënten.

Ook in ons land is er dringend nood aan structurele aandacht voor gelijkwaardige zorg voor patiënten uit etnisch culturele minderheden. Z owel op individueel en organisatorisch niveau als op maatschappelijk en beleidsniveau kan een verhoogde aandacht voor diversiteit tot een efficiëntere en meer gelijkwaardige zorg leiden.

Als Turks meisje huisartsgeneeskunde studeren en daarna ook als huisarts aan de slag gaan, is niet vanzelfsprekend. Een allochtone huisarts trekt vooral ‘vreemde’ patiënten aan; de autochtone bevolking blijft vaak weg of komt alleen als ze geen andere keuze heeft.

Moet de huisarts zijn patiënten motiveren om naast niet roken, gezond eten, veilige seks, weinig alcohol, mindfull gezond ook nog eens elke dag 10 000 stappen te zetten en dit zorgvuldig te registreren via een stappenteller? Of is dit net de ultieme disciplinering, opgelegd door een uitgekiende maar onzichtbare en onbenoemde biopolitiek?

Dit proefschrift beschrijft de resultaten van het Diabetes Project Leuven, waarin wordt nagegaan of en hoe de diabeteszorg in ons land verbeterd kan worden. Dé grote wetenschappelijke uitdaging van dit project bestaat erin de gekende methodologische technieken van interventiestudies toe te passen op het relatief nieuwe terrein van kwaliteitsverbetering en richtlijnenimplementatie.

Inzicht in iemands mentale veerkracht of ‘resilience’ kan helpen om ernstige stresssituaties of mentale problemen te verklaren en de mogelijke outcome van de situatie en/of behandeling te voorspellen. Door de hoge correlatie met de kans op burn-out zijn deze veerkrachtsmetingen ook waardevol bij de hulpverleners zelf, om aan die kant van de behandelingstafel beter zicht te krijgen op de kwetsbaarheden en limieten.

Aan de hand van een anonieme vragenlijst werden in tien huisartsenpraktijken patiënten bevraagd over de mate waarin ze folders lezen en/of meenemen uit de wachtzaal. Maar liefst 93% gaf aan wel eens een folder te lezen. De meeste patiënten vonden de folders ook goed verstaanbaar en niet overladen met medisch jargon.