Ongeveer 1200 eerstelijnszorgcentra nemen in Zweden de eerstelijnszorg op zich. Dit zijn groepspraktijken van verschillende artsen, verpleegkundigen, secretaresses en laboratoriummedewerkers. Met fysiotherapeuten, ergotherapeuten, psychologen, sociaal werkers en/ of diëtisten wordt een contract afgesloten.

We beloofden het u al even, maar vanaf dit nummer is het een feit: Huisarts Nu verschijnt voortaan in een nieuwe ‘look’. Op basis van uw input in het lezersonderzoek, onze visie en ‘vergelijkende studies’ zijn we tot dit resultaat gekomen. We hopen dat het u bevalt.

Hoe vaak komt het niet voor dat een huisarts een patiënte als eerste mag feliciteren met een zwangerschap maar haar vervolgens pas terugziet na de geboorte van het kindje? Soms komt ze nog eens terug voor een Boostrix-vaccinatie, maar al te vaak speelt de huisarts een kleine rol in de opvolging van zijn zwangere patiënten.

Eén van de taken van de huisarts is het voorzien van continuïteit in de eerstelijnszorg. Dit impliceert het organiseren van wachten. Huisartsenwachtposten zijn een eigentijdse manier om dit te verwezenlijken. In dit onderzoek wordt de werking van de nieuwe wachtpost Oost- Brabant geëvalueerd en gepeild naar de tevredenheid van de huisartsen en de patiënten. De bekomen resultaten worden vergeleken met deze van de wachtpost Deurne-Borgerhout.

In een huidig landschap van dreigende huisartsentekorten en stijgende medische consumptie is een goede organisatie van de werklast voor huisartsen in Vlaanderen onontbeerlijk. Een antwoord hierop is de huisartsenwachtpost, die de laatste jaren aan populariteit wint. De voordelen zijn duidelijk: verminderde werkbelasting voor de huisarts, betere veiligheid, verlichting van de werkdruk van de spoedgevallen en grotere bereikbaarheid.

In Vlaanderen wordt de evolutie van medische beslissingen aan het levenseinde opgevolgd via grootschalige studies in 1998, 2001, 2007 en recent in 2013.

De vroegtijdige herkenning van palliatieve patiënten is een vrij nieuw gegeven in de Vlaamse huisartsenpraktijken. Momenteel wordt in Vlaanderen vooral de ‘verrassingsvraag’ gebruikt: ‘Zou ik als zorgverlener verbaasd zijn dat de patiënt in kwestie binnen een jaar overlijdt?’

Hoewel een zeer prevalente aandoening, blijft urine-incontinentie vaak een ondergerapporteerd probleem. Slechts de helft tot een derde van de patiënten consulteert met dit probleem een arts. Cijfers uit het EMD van het wijkgezondheidscentrum De Sleep, een praktijk waarvan ongeveer de helft van de patiënten van Turkse origine is, toonden bij deze populatie een wel heel lage prevalentie aan.

Een voordelig voorschrijfgedrag van artsen kan leiden tot kostenbesparing voor patiënten en terugbetalende overheid. Mogelijkheden zijn het voorschrijven van generische middelen, generische substitutie en het voorschrijven op stofnaam. Artsen maken hiervan nog weinig gebruik.

Voor mij zit een zestigjarige vrouw op een stoel aan de tafel van haar kamer in een psychiatrische inrichting. Ze spreekt traag en monotoon, zonder mimiek, en komt gelaten over, alsof ze dit verhaal al dikwijls heeft verteld. Haar intro is duidelijk en heeft geen aanzet nodig: ‘Ik heb de wens om euthanasie te plegen.’