We willen in deze tekst aanpikken bij het verslag over het WONCA-congres van juni jongstleden (cfr. het artikel hiervoor in deze HANU) en conclusies trekken voor de toekomst van de W. V. V.H. Op een WONCA-congres leer je immers veel over hedendaagse trends en over organisatorisch of inhoudelijk relevante ervaringen in het buitenland, waar ook ter wereld. Het zou zonde zijn zoveel belangrijke informatie verloren te laten gaan door ze niet te verwerken en voor onszelf toe te passen.

Londen is een indrukwekkende stad voor wie haar niet gewoon is. Het Barbican Centre is nog indrukwekkender: het is een enorm complex met een ontelbaar aantal zalen en zaaltjes waaruit je slechts na een week ronddolen wegwijs raakt. Het Brusselse congrespaleis verdwijnt erbij in het niets. Het is in dit centrum dat het tweejaarlijkse wereldcongres van WONCA tijdens de eerste week van juni plaatsvond. Meer dan duizend huisartsen, afkomstig uit meer dan veertig landen verspreid over de hele wereld, waren er verzameld.

1985 loopt ten einde, wat tevens het einde van mijn mandaat als voorzitter betekent; het valt me niet makkelijk een editoriaal te schrijven.