Maatschappelijke evoluties, zoals het nakende tekort aan huisartsen, de toenemende complexiteit van de zorgen en de stijgende uitgaven, maken dat de gezondheidszorg zich moet reorganiseren. Steeds meer evidentie toont aan dat een goed uitgebouwde eerstelijnszorg op deze tendensen het best kan inspelen.

Met Domus Medica zijn we in staat om mee te bouwen aan de toekomst van de gezondheidszorg en de bijzondere rol van de huisarts hierin. Het visiedocument Zorgmodel 2020 dat de toekomstige huisartsenzorg, -kring en -praktijk schetst, vormt hierbij het uitgangspunt.

De reden om voor de vierde keer bijzondere aandacht te geven aan onderzoek in verband met infectieziekten, gebruik van antimicrobiële middelen en antimicrobiële resistentie is de vierde Europese Antibioticadag. In dit nummer bundelen we kort en krachtig recente onderzoeken.

De laatste vijftien jaar worden huisartsen met steeds complexere zorgsituaties geconfronteerd. Deze complexiteit eist samenwerking met andere disciplines en nieuwe samenwerkingsmodellen op praktijkniveau. Maar kan de organisatie van de huisartsgeneeskunde zoals die nu is, deze veranderingen al aan?

Alcohol is de goedkoopste en de meest bereikbare drug, maar het gebruik ervan heeft ook een hoge maatschappelijke prijs. Dit editoriaal wil huisartsen aanzetten om de nieuwste aanbeveling ‘Problematisch alcoholgebruik’ (in bijlage bij dit nummer) niet alleen te lezen, maar er ook mee aan de slag te gaan. Problematisch gebruik van alcohol mag men hierbij niet reduceren tot afhankelijkheid en verslaving.

Bij dit nummer van Huisarts Nu vindt u de aanbeveling Geneesmiddelenverslaving, een thema dat relevant is voor de huisartsgeneeskunde. Als huisarts is het immers belangrijk om niet te vervallen in routinematig voorschrijven en voldoende oog te blijven hebben voor de onderliggende problemen en oorspronkelijke indicatie.

Moet de huisarts zijn patiënten motiveren om naast niet roken, gezond eten, veilige seks, weinig alcohol, mindfull gezond ook nog eens elke dag 10 000 stappen te zetten en dit zorgvuldig te registreren via een stappenteller? Of is dit net de ultieme disciplinering, opgelegd door een uitgekiende maar onzichtbare en onbenoemde biopolitiek?

De patiëntgerichtheid komt bij elk contact met elke individuele patiënt telkens opnieuw onder druk te staan. Hoe verder een arts evolueert in dit vak, hoe makkelijker een arts het universele in de patiënt kan detecteren. De patiëntgerichtheid kan dus wel eens in de prullenbak geraken, zonder dat het een ongeluk is.

Met de juiste interventies en preventieve acties willen we zo lang en gezond mogelijk leven. Een ‘gezondheidsgids’, zoals ook Domus Medica heeft uitgegeven, kan dan het juiste receptenboekje zijn om dit te bereiken. Maar hoe werkt het in de praktijk?