Het nieuwe jaar trekt zich op gang. Mag ik van de gelegenheid nog gebruikmaken om jou, jouw naasten én ook jouw patiënten een stabiele gezondheid toe te wensen? Zo lang mogelijk een goed leven leiden is een realistische betrachting, want onvermijdelijk komt er het moment van snelle afdaling naar het levenseinde.

De nieuwjaarswensen zijn vervaagd en de champagneglazen leeggedronken. Tijd voor een nieuwe start: Tournée Minérale. En dat is meer dan nodig. Een praktijkonderzoek van collega Patrick Vloemans in Lichtaart zet meteen het alcoholprobleem op de kaart. De wachtkamerkans dat een patiënt meer drinkt dan de (oude) criteria voor verantwoorde alcoholconsumptie is 16%. Elke dag zien huisartsen ten minste één patiënt met een ernstig alcoholprobleem, zonder dat dit de contactreden is om te raadplegen.

De inbreng van patiënten in het beslissingsproces voor preventieve procedures neemt toe met de introductie van moderne technologieën.

Naast geduldige en ongedurige patiënten krijgt de huisarts ook nog, gevraagd of ongevraagd, bezoek van goed voorbereide medewerkers van de farmaceutische industrie: medisch vertegenwoordigers.

December is de maand van terugkijken op het voorbije jaar met een nieuwsgierige blik naar de toekomst. Laat ons even (heel) ver terugkijken.

Palliatieve zorg is helemaal ingeburgerd en zowel artsen als patiënten kunnen er open over communiceren. Dat schept het beeld dat de meeste patiënten volgens hun persoonlijke wensen het leven kunnen verlaten. Maar in de kwaliteit van het overlijden schuilt ook ongelijkheid. Twee artikels in dit nummer geven handvatten om ongelijkheid in sterven te beperken.

Behoort Huisarts Nu tot de neptijdschriften, verzameld bladvulsel om je tijd op de wachtpost door te komen? Promoot Huisarts Nu bepaalde meningen en worden andere onder de mat geveegd?

De Eerstelijnsconferentie was even 'slikken' voor de modale huisarts. Ons gekend hulpverleningsmodel staat op de helling. De eerste lijn is een 'team', concludeert Guy Tegenbos in dit nummer. Hij is een bevoorrecht getuige van het proces van deze Eerstelijnsconferentie. Maar werken we al niet lang 'in een team'? Ja, met de huisarts als spin in het web van de eerste lijn, de coördinator van de zorg, het centrale aanspreekpunt.

Deze maand behalen een paar honderd huisartsen-in-opleiding (haio’s) hun erkenning als ‘volwaardig’ huisarts. Ze hebben een lang en grondig traject achter de rug van basiskennis, omgaan met evidence, klinische stages en ervaringsgericht leren in een opleidingspraktijk, het ‘echte’ werk. Twee jaar om de hele medische bagage te boetseren tot een eigen stijl. In het begin wat aarzelend, onzeker, maar met steeds meer vertrouwen in de groei naar een eigen invulling van het huisarts zijn.

Er zijn aandoeningen die boeien en ook vermoeien. Hiv is er zo één. Aids is, excuseer mij de uitdrukking, een razend interessante aandoening. Er is één duidelijke oorzaak, een virus. Wat een verademing tussen al die multifactoriële, complexe chronische aandoeningen die onze dagtaak helemaal opvullen. Wie besmet is, blijft levenslang drager en progressief ontwikkelt zich een intrigerend ziektebeeld met exotische syndromen: Pneumocystis carinii-pneumonie, cryptokokkenmeningitis en een huidaandoening (eigenlijk een vaatziekte), het Kaposi sarcoom.