In dit artikel bieden we u een overzicht van de evoluties die de geestelijke gezondheidszorg in België heeft ondergaan. Vernieuwde zorgvormen, die zijn afgestemd op de individuele noden van een patiënt, moeten reïntegratie in de maatschappij vooropstellen.

Annelies Raes mag zich de trotse winnaar noemen van de eerste ‘Prijs van de jonge auteur’. De redactie van Huisarts Nu wil hiermee jonge auteurs ondersteunen bij hun eerste publicatie.

Walen, Vlamingen, cardiologen en huisartsen, allemaal verenigd rond één en dezelfde tafel, begeleid door experts en huisartsen uit het veld tijdens twee toetsingsrondes, met als resultaat een richtlijn Chronisch hartfalen? ‘Yes, we can!’

Studies geven aan dat de kwaliteit van ervaringen in de huisartsenpraktijk in de vroege studiejaren bijdraagt tot het kiezen voor huisarts als latere carrière. ‘Work place learning’ in de huisartsgeneeskunde is vooral gestoeld op kwaliteit van supervisie, het in contact komen met een voldoende diversiteit aan patiënten en de mogelijkheid tot onafhankelijk werken.

In 2005 waren er volgens de Federale Overheidsdienst Volksgezondheid 21804 huisartsen ingeschreven in België. Slechts een goede helft (53%) van hen heeft effectief een praktijk in het kader van de ziekteverzekering. Tussen 2002 en 2005 daalde het aantal praktiserende huisartsen (geaccrediteerde artsen) met 7%. Verder werd 25,5% van de quota voor het contingent huisartsen in 2006, niet ingevuld.

De overleggroep Curriculum van het Interuniversitair Centrum voor Huisartsenopleiding (ICHO) streeft ernaar om de masteropleiding huisartsgeneeskunde aan te passen aan de noden van studenten en jonge huisartsen. Dit onderzoek heeft tot doel om lacunes en overbodige aspecten in de master-na-masteropleiding huisartsgeneeskunde in Vlaanderen in kaart te brengen.

Volgens de Belgische overheid is er 1 huisarts per 1100 inwoners nodig om een goede gezondheidszorg te garanderen. In 2009 kwamen we al aardig dicht tegen deze ondergrens met een huisartsendichtheid in België van 1,2 dokters per 1100 inwoners. Aan de basis van de dalende huisartsendichtheid ligt een tweeledig probleem: de dalende attractiviteit van de discipline huisartsgeneeskunde en de leeftijdsstructuur van de huidige, actieve huisartsenpopulatie.

In 2007 werd naar aanleiding van een algemeen subjectief gevoel van ‘te veel onnodige huisbezoeken’ een kwaliteitsverbeterend project opgestart om het aantal huisbezoeken binnen onze forfaitaire groepspraktijk te verminderen. Huisbezoeken vragen een extra inspanning van de arts, ze zijn tijdrovend en minder efficiënt dan een raadpleging in een volledig uitgeruste praktijkruimte.

Zo’n dertig jaar geleden waren er in Vlaanderen te veel huisartsen. Pas afgestudeerde huisartsen kenden een moeilijke start: weinig werk en een solopraktijk waardoor ze dag en nacht beschikbaar moesten zijn. De huisarts van weleer lijkt echter met uitsterven bedreigd. Vlaanderen kent op veel plaatsen al een tekort aan huisartsen en dit belooft de komende jaren nog toe te nemen.

De gezondheidszorg over de hele wereld, en vooral in de westerse landen, kent een snelle evolutie en verandering. Factoren als een verouderende populatie met een verschuiving van acute naar chronische ziekten, een continue evolutie van technologische en therapeutische mogelijkheden, wijzigende verwachtingspatronen bij de bevolking en patiënten en stijgende gezondheidszorgkosten vormen de stimulus voor noodzakelijke veranderingen in de organisatie van de gezondheidszorgsystemen en de betrokken werkkrachten.