Ooit vertelde een koppel mij tijdens het spreekuur waarom hun zoon, volgens hen, nooit de korsten van zijn boterhammen wilde eten. “Korsten”, legden ze me uit, “betekenen verbrand! En alles wat verbrand is, leidt uiteindelijk tot kanker. Doordat kinderen dichter bij de natuur staan, voelen zij dat nog aan. Wij daarentegen zijn te vervreemd van de natuur geraakt om dat nog te voelen.”

Het immuunsysteem is afgezien van onze hersenen het meest complexe biologische systeem dat we kennen. Probeer dat dan maar eens uit te leggen! Een poging werd reeds ondernomen in ‘Roitt’s essential immunology’, dat aan zijn dertiende druk toe is. Maar blijkbaar besefte de auteur dat het voor de meeste artsen onvoldoende verteerbaar was en voegde daar nog een ‘Really essential immunology’ aan toe.

Ondanks de grote veranderingen in de geneeskunde blijft de tragiek in mensenlevens dezelfde. Artsen van alle tijden maken hetzelfde mee. Dit schept een verbondenheid met artsen in verleden en toekomst, en artsen overal ter wereld.

Een derde tot de helft van de bevolking snurkt elke nacht. Door obesitas en door verouderen neemt dit aantal toe. Snurken is op zich geen groot probleem behalve voor sommige bedpartners.

Ik ken een oma die haar moeder in het woonzorgcentrum bezoekt samen met haar anderhalf jaar oude kleindochter. Met hun drieën gaan ze dan naar de wekelijkse turnles. Het kleine meisje leidt tot heel wat commentaar en enthousiasme onder de bewoners.

In dit boek vertelt de Amerikaanse Suleika Jaouad over haar ziektetraject dat in 2010 op 22-jarige leeftijd begon en uiteindelijk vijf jaar duurde. Het is geschreven vanuit het perspectief van wat dat met haar heeft gedaan.

In haar wekelijkse column in de BMJ vertelt de Londense huisarts Helen Salisbury dat zij geen tijd meer heeft om medische tijdschriften te lezen, maar tijdens het werk wel dankbaar gebruikmaakt van het internet voor noodzakelijke informatie ‘on the spot’. Daarnaast volgt ze een jaarlijkse updatecursus om de blinde vlekken in haar kennis en vaardigheden te leren kennen. In een tijdsspanne van vijf uur komen de belangrijkste wijzigingen aan bod in de richtlijnen van het National Institute for Health and Care Excellence (NICE).

De titel van het boek verwijst naar het gevoel dat de schrijver bekruipt “dat we als huisartsen steeds vaker het antwoord zijn op de vragen van de zorgverzekeraars, politiek en beleidsmakers in de zorg met als gevolg een steeds verder uitbreidend takenpakket.”

Van ons gewicht wordt bijna de helft ingenomen door de spieren. Weliswaar is er veel geweten maar veel ook niet. Alleen al over hoeveel verschillende spieren een mens heeft, bestaat er nog heel wat discussie. De auteurs houden het op 583 voor de vrouw en 587 voor de man en argumenteren dat met een berekening achteraan het boek.

Als een hypomane patiënt vol verve meedeelt dat hij zich nog nooit zo gelukkig heeft gevoeld, dan voelt u algauw dat wat gezegd wordt, niet overeenkomt met uw indruk. Iets gelijkaardigs ervoer ik bij een man die altijd grappend binnenkwam maar telkens een droevige indruk gaf, hoewel ik dat niet kon afleiden uit wat hij mij vertelde. Tot de psychiater zijn toestand typeerde als een ‘smiling depression’: dat was het inderdaad!